ENGERTH, Wilhelm ( Freiherr von)

E. był synem malarza nadwornego Josepha E. w Anhalt-Cöthen i bratem malarza Eduarda E. Po studiach architektury w Akademii Sztuk Pięknych i w Instytucie Politechnicznym w Wiedniu powrócił po krótkim okresie pracy w budownictwie na politechnikę i poświęcił się studiom budowy maszyn. W 1840 r. został asystentem Adama Burga w Katedrze Mechaniki. Już w 1844 r. zaproszono go jako zaledwie 30-letniego profesora maszynoznawstwa do Joanneum w Grazu.
Po otrzymaniu mianowania na radcę technicznego w roku 1850 podjął pracę w oddziale mechaniki kolejowej w Ministerstwie Handlu, Rzemiosła i Budowli Publicznych w Wiedniu, a w latach 1853-1855 był jego kierownikiem. Tu został postawiony przed problemem stworzenia lokomotywy nadającej się do terenów górskich, jaką chciano wprowadzić w składzie pociągu na Semmering, który zaplanował Karl Ritter von →Ghega i który miał ruszyć w 1848 r. Konkurs lokomotyw przeprowadzony w 1851 r. nie przyniósł spodziewanego rezultatu, ponieważ żaden z przedstawionych modeli nie rozwiązywał problemu do końca. Wykorzystując zdobyte doświadczenia E. skonstruował lokomotywę, która spełniała wszystkie wymagania i stała się pod nazwą „system E.” wzorcem dla wszystkich przyszłych lokomotyw górskich. Prototyp jej wykonano w 1853 r. jeszcze na czas przed otwarciem kolei na Semmering (1854). Początkowo używana tylko na Semmering, wkrótce ta pięcioosiowa lokomotywa „przegubowa” z powodzeniem zaczęła być stosowana w kraju i za granicą. Tym samym zasada adhezji w kolejach górskich ostatecznie przyjęła się.
W 1855 r. E. przeszedł do Austriackiego Państwowego Towarzystwa Kolei Żelaznych, gdzie był najpierw naczelnym dyrektorem do spraw maszyn, a później zastępcą dyrektora naczelnego. W 1867 powołano go do Komisji Regulacji Dunaju, stworzonej w celu uregulowania Dunaju na wypadek powodzi i dryfującej kry. Tu zdobył uznanie konstruując urządzenie odcinające, tzw. wrota pływające. Urządzenia tego użyto w 1872 r. w Nußdorf pod Wiedniem, zapobiegało ono wpływaniu kry lodowej do tzw. Donaukanal w Wiedniu.
W 1873 r. powierzono E. jako osobie odpowiedzialnej za całość konstrukcji naczelny zarząd budynków wystawowych na wiedeńskiej wystawie światowej.
W 1874 r. E. został dożywotnio powołany do senatu austriackiego, a w 1875 r. wyniesiony do stanu arystokratycznego (otrzymał tytuł Freiherr /baron/). Od 1844 r. żonaty z Karoliną z domu Hoffmann (1819-1885) doczekał się czterech synów i dwóch córek.