SÓLTZ, Vilmos
* 8. 12. 1833, Švedlár, Słowacja
† 12. 10. 1901, Budapeszt, Węgry
Inżynier hutnictwa żelaznego
W latach 1854-1858 S. studiował górnictwo i hutnictwo w Akademii Górnictwa i Leśnictwa w Bańskiej Szczawnicy, a następnie do roku 1860 mechanikę i budowę maszyn w Příbramie. Po studiach pierwszą posadę znalazł w hucie żelaza w okręgu Marmaroš (w miejscowościach Dilove i Kobilecka Poljana, dziś na Ukrainie). Od 1869 r. kierował hutą żelaza w Turji Remeti w okręgu Užgorod (dziś na Ukrainie). Po likwidacji tego przedsiębiorstwa w 1871 r. pracował przez krótki czas w Ponickiej Hucie pod Bańską Bystrzycą. Od 1873 do 1881 r. S. kierował hutą żelaza w Tisovcu. W latach swej praktyki inżynieryjnej S. przedstawił szereg propozycji optymalizacji procesów wielkopiecowych i pudlarskich. Na niektóre swoje wynalazki uzyskał patenty, jak ciągłe wytwarzanie gazu wodnego, piec stalowy oraz urządzenie do wsadów i do wychwytywania gazu.
Przez następne dwa dziesięciolecia aż do roku 1901 S. nauczał jako profesor i kierownik Katedry Hutnictwa Żelaza w Akademii Górnictwa i Leśnictwa w Bańskiej Szczawnicy. Od 1892 do 1896 r. pełnił ponadto funkcję wicedyrektora. Jego aktywności Akademia zawdzięcza wzniesienie w 1897/98 r. nowego budynku dla instytutu. Również założenie Węgierskiego Towarzystwa Górników i Hutników w roku 1892 wynikało w dużej mierze z jego inicjatywy.
