ZSIGMONDY, Viliam

Po kilku zmianach szkół Z. ukończył w roku 1838 gimnazjum w Bratysławie. W tym samym roku poszedł na studia do Akademii Górnictwa i Leśnictwa w Bańskiej Szczawnicy, które ukończył w 1843 r., po czym ubiegał się o posadę państwową. Młody zdolny inżynier został przyjęty do pracy i powierzono mu rozmaite zadania i funkcje. Z powodu czynnego udziału w rewolucji 1848 roku musiał odejść ze służby państwowej. Pracował więc potem w kopalniach prywatnych (Reşiţa, Annatal), ale po kilku latach osiadł w Peszcie, gdzie najpierw poświęcił się nowo powstałej Agencji Górniczej, a w latach 1865-1876 prowadził własne przedsiębiorstwo wierceń głębokich.
Jako inżynier górniczy i prywatny przedsiębiorca Z. odkrywał nowe źródła minerałów i źródła wód termalnych, a także pokłady węgla i ropy naftowej. Sukcesy jego brały się głównie z jego własnych badań hydrogeologicznych i z innowacji w technice wierceń. Dla Słowacji szczególne znaczenie miały wiercenia w Herľanach (tzw. Geysir Herľany), a także w Jasovie. Z. odnosił także sukcesy jako rzeczoznawca hydrogeologiczny. Z planowanego dzieła zbiorczego “Bergbaukunde mit besonderem Augenmerk auf die Kohlengrube” (Górnictwo ze szczególnym uwzględnieniem kopalni węgla) ukazał się w 1866 r. pierwszy tom: “Bohrungserforschung für Kohle und artesische Brunnen" (Wstępne wiercenia dla kopalń węgla i studni artezyjskich).
Z. odbył kilka podróży studyjnych w kraju i za granicą. Węgierska Akademia Nauk wybrała go na członka-korespondenta. Z jego inicjatywy na Uniwersytecie Budapeszteńskim utworzono w 1880 r. Katedrę Paleontologii. Podobnie zaangażował się Z. w utworzenie Węgierskiego Instytutu Geologicznego i był jednym z inicjatorów mapowania geologicznego.