GAVORA, Ĺudovít
* 27. 5. 1892, Myjava, Słowacja
† 5. 1. 1965, Bratysława, Słowacja
Inżynier górnictwa
G. studiował w latach 1910-1913 technologię hutnictwa żelaza w Wyższej Szkole Górnictwa i Leśnictwa w Bańskiej Szczawnicy. Po przerwie spowodowanej I wojną światową dokończył kształcenie w szkole górniczej w Příbramie. Od 1920 r. pracował w dyrekcji państwowych zakładów żelaznych w Tisovcu, gdzie przez pierwsze trzy lata zaangażowany był w całościową modernizację zakładów. Dalsza ich rozbudowa została przeprowadzona pod jego kierunkiem w latach 1931-1935.
W jednej ze swych pierwszych prac naukowych opublikowanej w 1929 r. G. zajął się żużlem wielkopiecowym. W 1932 r. opublikował produkcyjną ocenę gospodarki cieplnej wielkiego pieca w Tisovcu. W 1939 r. został dyrektorem huty srebra w Bańskiej Szczawnicy i jednocześnie zarządzał państwową kopalnią miedzi Krompachy. W następnym roku przejął kierownictwo przedsięwzięcia Podbrezová, Górniczo-Hutnicze Towarzystwo Akcyjne Praha, a w 1942 r. zaczął zarządzać państwową mennicą w Kremnicy.
W czasie narodowego powstania słowackiego uratował przed wywiezieniem do Niemiec zdeponowane w mennicy metale szlachetne, za co został aresztowany przez gestapo. Po zakończeniu wojny pracował w państwowej dyrekcji górniczej w Bratysławie. W 1947 r. został członkiem Grupy ds. Hutnictwa w Centralnej Komisji Planowania. W 1955 r. przeszedł na emeryturę.
