ŠUBIC, Simon

Wywodzącemu się z ubogiej rodziny Š. przyszło przez całe życie borykać się z chorobami i ubóstwem. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Škofja Loka, potem do gimnazjum w Celje i Lublanie i tam też zdał maturę w 1852 r. Następnie do 1856 r. studiował matematykę i fizykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po studiach nauczał fizyki w gimnazjum w Budzie i w szkole realnej w Peszcie. Tu w roku 1860 ukazał się jego 700-stronicowy podręcznik fizyki z elementami chemii, astronomii i meteorologii. Od 1861 r. nauczał matematyki i fizyki w Wiedniu, a od 1864 r. w Akademii Handlowej w Grazu.
Po habilitacji w 1866 r. Š. został „Privatdozentem”, a w 1869 r. profesorem nadzwyczajnym mechaniki, termodynamiki i meteorologii. Swoje najważniejsze prace naukowe zaprezentował w latach 1862-1872, gdy zdecydowanie sprzeciwił się obowiązującej podówczas w środowisku teorii Andreasa von Ettingshausena. Niektóre jego studia, zwłaszcza z zakresu mechaniki teoretycznej i teorii ciepła, a także z problematyki prawa Gay-Lussaca ukazały się w publikacjach Akademii Nauk w Wiedniu. Wobec nasilającej się niechęci do jego poglądów opozycyjnych wobec Ettingshausena zaczął swoje prace wydawać w języku słoweńskim w publikacjach Jugosłowiańskiej Akademii Nauk i Sztuk w Zagrzebiu.
Tym niemniej w roku 1874 odrzucił propozycję objęcia Katedry Fizyki na Uniwersytecie w Zagrzebiu. Jego książka “Telegrafija” była pierwszą słoweńską pracą o elektryczności. Š. publikował też wiele artykułów popularnonaukowych o aktualnych problemach w fizyce, meteorologii i technice, a także o społecznych i filozoficznych aspektach rozwoju cywilizacji. Projektowane przezeń obszerne książki “Titansko napadanje Olimpa” (Napad Tytanów na Olimp) i “Skrivnostne prikazni na človeku ali strahovi in duhovi” (Tajemnicze zjawiska czyli strachy i duchy) zachowały się w formie rękopisów.