MIKOVÍNI, Samuel

Po ukończeniu szkół w Lučencu i Bańskiej Bystrzycy M. uczył się w latach 1719-1721 miedziorytnictwa u J. G. Puschnera w Norymberdze. Jego pracą czeladniczą była znana do dziś mapa groty lodowej Demänová według szkicu Bucholza. W latach 1721-1722 studiował matematykę na uniwersytecie w Altdorfie pod Norymbergą. Równocześnie pracował nad dwiema seriami rytów okolic Altdorfu i Norymbergi. Studia uniwersyteckie ukończył w Jenie w roku 1723 uzyskując dyplom z matematyki i geodezji.
Karierę zawodową M. rozpoczął w 1723 r. jako kartograf nadworny w Księstwie Jeny. W roku 1725 powrócił z Niemiec i został geodetą w województwie bratysławskim. Poza pracami melioracyjnymi oddawał się też obserwacjom astronomicznym, które spożytkowywał następnie w swoich pracach kartograficznych. W 1731 r. cesarz Karol VI zlecił mu sporządzenie map do “Notitia Hungariae novae historico-geographica” M. Bela. U podstaw tych map legły właśnie obserwacje astronomiczne i prace geometryczno-trygonometryczne M.
Jego nadzwyczajne umiejętności w tym zakresie doceniła Pruska Akademia Nauk w Berlinie w 1735 r. wybierając go na swego członka. W tym samym roku cesarz mianował go inżynierem miast górniczych Dolnych Węgier i jednocześnie zlecił mu założenie szkoły górniczej w Bańskiej Bystrzycy, której też został pierwszym dyrektorem.
W Bańskiej Bystrzycy M. rozwinął się jako specjalista do spraw górniczych. Sporządzał plany budowy i utrzymania basenów wodnych, brał udział w konstruowaniu maszyn i urządzeń górniczych oraz kreślił mapy kopalń. W roku 1750 Izba Skarbowa wydelegowała go na zlecenie magistratu do przeprowadzenia prac regulacyjnych mających zapobiec powodzi na Wagu w Trenczynie. M. zmarł jednak przed zakończeniem prac w drodze do Bańskiej Szczawnicy.