VOIGTLÄNDER, Peter ( Wilhelm Friedrich)

Jako syn wiedeńskiego optyka i mechanika V. po ukończeniu szkoły ludowej i głównej kształcił się zgodnie z tradycją rodzinną w powstałym w 1756 r. warsztacie ojca. Od 1826 r. zdobywał dodatkowo wykształcenie teoretyczne w Instytucie Politechnicznym w Wiedniu, a po zakończeniu nauki i studiów odbył podróż po Europie. Po powrocie, w 1834 r. wystawił na pokaz w wiedeńskim Praterze „wóz parowy”, który spotkał się z wielkim zainteresowaniem i podziwiany był przez (płacących za bilet wstępu) 15 000 gości.
Gdy w roku 1839 dagerotypia wyruszyła z Francji w swój zwycięski marsz, bardzo istotną niedoskonałością tej wczesnej metody fotograficznej był długi czas naświetlania. Jeszcze w tym samym roku pochodzący z Węgier matematyk Jozef Maximilián →Petzval zaczął obliczać odpowiednią przysłonę soczewki. Dzięki pośrednictwu wiedeńskiego profesora fizyki i matematyki Andreasa von Ettingshausena (1796-1878) podówczas 27-letni optyk V. otrzymał zlecenie technicznej realizacji zaplanowanej soczewki. Przejął on także obliczenia dotyczące potrzebnego szkła. Już w maju 1840 r. obiektyw portretowy Petzvala i V. był gotowy. Składał się on z czterech soczewek, tworzących dwie pary oddzielone od siebie większym odstępem. W konstrukcji tej achromatyczny przedni człon I (soczewka podwójna) został połączony z dwoma różnymi członami tylnymi II i III. Człony I i II tworzyły przy tym słynną soczewkę portretową Petzvala. V opracował teraz „obiektyw doświadczalny”, który początkowo został umieszczony tylko w prostej kamerze stożkowej z tektury. Ten nowy obiektyw miał sensacyjną przysłonę 1:3,7 i tym samym redukował czas naświetlania z dotychczasowych 15 minut do 45 sekund.
W końcu roku 1840 V. uczynił zdecydowany krok naprzód i opracował pierwszy w świecie metalowy aparat fotograficzny. Ten poręczny aparat stołowy, cały z mosiądzu, był w sprzedaży od stycznia 1841 r. Według zapisów firmy już w 1842 r. sprzedano 600 egzemplarzy tych aparatów. Ponieważ firma V. & Syn otworzyła swoje agencje w wielu miastach Starego i Nowego Świata, zasięg jej zwiększył się na tyle, że wkrótce konieczne było zbudowanie drugiej fabryki. Ze względów polityczno-gospodarczych V. zależało na stworzeniu tej fabryki w Niemczech. Wybór padł na Brunszwik, skąd pochodziła jego druga żona. W 1849 r. rodzina przeniosła się do Brunszwiku, natomiast zarząd warsztatami wiedeńskimi został powierzony zasłużonemu współpracownikowi Antonowi Friedrichowi. Gdy ten zmarł w 1868 r., V. zdecydował się zlikwidować oddział w Wiedniu.
Na lata 60-te XIX w. przypada okres szczytowego rozwoju przedsiębiorstwa V. & Syn. W roku 1862 świętowano w Brunszwiku wypuszczenie 10 000-nego obiektywu. Spośród licznych fundacji V. wymienić należy przede wszystkim fundację wspierającą fotografię, w imieniu której Austriackie Towarzystwo Fotograficzne co roku przyznawało nagrodę w wysokości 200 guldenów.
W uznaniu zasług V. dla gospodarki i przemysłu austriackiego cesarz Franciszek Józef I przyznał mu w 1866 r. Order Franciszka Józefa. Dwa lata później odznaczył go Orderem Żelaznej Korony III klasy, co automatycznie równało się wyniesieniu go do dziedzicznego stanu szlacheckiego. V. był dwukrotnie żonaty i miał czterech synów oraz dwie córki. W roku 1896, dwa lata przed śmiercią, ciężko już naznaczony chorobą, przekazał kierownictwo firmy najstarszemu synowi Friedrichowi Wilhelmowi kawalerowi von V. (niem. Friedrich Wilhelm Ritter von V.) (1846-1924).