ROŠ, Mirko

R. uczęszczał do gimnazjum w Belgradzie, a w roku 1888/89 zapisał się na Wydział Techniczny. W latach 1890-1895 studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Hanowerze. W 1906 r. uzyskał dyplom (z wyróżnieniem) jako inżynier budownictwa o specjalizacji budowy mostów. Praktykę odbył przy budowie kolei szwajcarskiej przez przełęcz świętego Gotarda. Następnie pracował od 1908 r. jako konstruktor i statyk w Oberhausen i w Hanowerze, a jednocześnie jak asystent statyki i budowy mostów w Wyższej Szkole Technicznej. W latach 1909-1923 był naczelnym konstruktorem i dyrektorem w Szwajcarskim Przedsiębiorstwie Budowlanym. R. zainicjował w roku 1922 założenie międzynarodowego związku budowy mostów i inżynierii strukturalnej, od 1923 r. nauczał jako docent honorowy na ETH w Zurychu, a w 1924 r. został dyrektorem szwajcarskiego zakładu eksperymentów i kontroli materiałów, przy czym czuł się szczególnie związany z przemysłem budowlanym i maszynowym. W latach 1927-1937 był sekretarzem generalnym w nowym międzynarodowym związku badań materiałoznawczych.
R. wyróżnił się szczególnie poprzez swoje prace naukowe w zakresie kontroli materiałów i budowlanych konstrukcji technicznych, przy czym na wymienienie zasługuje tu przede wszystkim uratowanie mostu łukowego w szwajcarskim St. Gallen oraz próbne obciążenia obu wielkich mostów na Sawie pod Zemunem (1934) i pod Zagrzebiem (1939). Zakres jego prac obejmował wszystkie podstawowe materiały budowlane oraz konstrukcje z drewna, kamienia, betonu, żelbetu i żelaza. Jako jeden z pierwszych R. zajął się kwestią zmęczenia i starzenia się materiałów.
R. otrzymał mianowania z wielu uniwersytetów i technicznych szkół wyższych (Brno, Budapeszt, Wiedeń, Helsinki, Lüttich, Lublana, Ryga, Stuttgart) i był członkiem nieomal czterdziestu instytucji naukowych i technicznych w Europie.