VIDMAR, Milan

V. rozpoczął studia budowy maszyn w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu w roku 1902, a zakończył je w 1909 r. obroną dysertacji doktorskiej na temat “Theorie der Zentrifugalpumpen“. Potem V. poświęcił się jednak nowej wówczas elektrotechnice. W roku 1912/13 pracował u Ganza (→Ganz) w Budapeszcie jako asystent Ottona Titusza Bláthy’ego (→Bláthy), jednego z wynalazców transformatora i pioniera przemysłu elektrotechnicznego. Transformatory stały się też specjalnością V., o której napisał szereg książek, zwykle po niemiecku, które w następnych dziesięcioleciach były najlepszymi podręcznikami elektrotechniki europejskiej.
Monografia „Der wirtschaftliche Aufbau der elektrischen Maschine“ (1918) otworzyła przed nim drogę do kariery uniwersyteckiej. W latach 1919-1957 V. nauczał jako profesor Uniwersytetu w Lublanie. Jako dziekan i rektor nie dopuścił w okresie międzywojennym do zamknięcia Uniwersytetu przez Serbów, a w okresie II wojny światowej przez niemieckie oddziały okupacyjne.
Choć V. przez całe życie utrzymywał sięgające jeszcze czasów budapeszteńskich kontakty z przemysłem, to jednak w latach uniwersyteckich w centrum jego zainteresowań znalazła się pedagogika i publicystyka.
Po II wojnie światowej V. utworzył w Lublanie Instytut Elektrotechniki. Zajmował się wówczas problemem przesyłania energii elektrycznej, przy czym jednak źle ocenił propagowane przez siebie przewodniki aluminiowe. V. pojmował elektrotechnikę, ale i całość nauk przyrodniczych i techniki, jako integralne części współczesnej cywilizacji i kultury. Z tego też względu pisywał oprócz prac naukowych również przyczynki popularnonaukowe i filozoficzne oraz sprawozdania z podróży. V. był ponadto doskonałym szachistą, którego międzynarodowe sukcesy czyniły go jednym z najważniejszych szachistów-amatorów wszech czasów.
Słoweńska Akademia Nauk i Sztuk wybrała go na swego członka, a podczas wojny również na prezesa. Założony przez niego Instytut Elektrotechniki nosi od 1968 r. jego imię.