HELL, Maximilian

Brat Jozefa Karola →H. Po ukończeniu szkoły średniej w Bańskiej Bystrzycy wstąpił w 1738 r. do zakonu jezuitów w Trenczynie, gdzie rozpoczął studia matematyki i fizyki, kontynuowane następnie w kolegium jezuickim w Wiedniu. Profesor fizyki Joseph Franz zatrudnił go tu jako swojego asystenta w obserwatorium i wraz z nim przeorganizował w kolegium muzeum fizyczno-matematyczne. Kiedy ukończył studia w 1745 r., został wysłany przez zakon na Słowację, gdzie nauczał matematyki w gimnazjach jezuickich w Lewoczy, Trnawie i Bańskiej Bystrzycy.
W czasie, gdy działał w Trnawie, opracował plany budowy obserwatorium na uniwersytecie jezuickim, a kolejne obserwatorium wzniósł w Klużu. Opierając się na rekomendacji jego dawnego profesora Uniwersytet Wiedeński powierzył mu w 1755 r. zbudowanie obserwatorium uniwersyteckiego i powołał go na jego pierwszego dyrektora. W roku 1757, bezpośrednio po ukończeniu prac budowlanych, ukazał się pierwszy rocznik czasopisma, mającego później renomę międzynarodową: „Ephemerides Astronomicae”.
Światową sławę jako astronom zyskał H. dzięki obserwacji przejścia Wenus przez Słońce na skandynawskiej wyspie Vardö (1769). W oparciu o swoje obserwacje wyliczył paralaksę Słońca i odległość Ziemi od Słońca. Ekspedycja ta odbyła się dzięki zaproszeniu króla Danii, Christiana VII i z tego powodu H. zatrzymał się w drodze powrotnej nieco dłużej w Kopenhadze, gdzie na posiedzeniu Akademii Nauk zdał sprawę z uzyskanych rezultatów. W dziele opublikowanym w Kopenhadze w 1770 r. obserwacje te omówione są ze szczegółami.
H. był członkiem Akademii Nauk w Paryżu, Londynie, Bolonii, Kopenhadze, Getyndze i Dortheim. Opublikował łącznie 26 oryginalnych prac naukowych.