STURMAN, Martin

Rodzice S. posiadali dobra ziemskie w województwie Gömör, zakłady hutnicze i młotownie w Mokrá Lúka i w Lubeníku, ponadto lasy i liczne kopalnie żelaza. Sam S. odnosił wielkie sukcesy w szkołach ewangelickich w Kežmaroku, Preszowie i Bratysławie. Poczynając od roku 1778 pracował w województwie Gömör, od 1781 r. był naczelnym sędzią wojewódzkim, a od 1794 r. głównym żupanem w randze radcy cesarsko-królewskiego.
Swe doświadczenia i kontakty wynikające z pełnionych funkcji S. wykorzystywał przede wszystkim do modernizacji przemysłu żelaznego w Gömör, gdzie przestarzałe piece bezskrzynne do produkcji surówki zastąpił nowymi piecami przepływowymi. Pierwsze takie piece powstały w końcu XVIII w. w Revúcy. Jako organizator S. zainicjował w 1792 r. założenie spółki akcyjnej do produkcji stali (“Societas Massae Chalibeae”), która w Červenej Skale (gmina Šumiac) zbudowała wielki piec z dwoma paleniskami fryszerskimi i kuźniami mechanicznymi. Towarzystwo musiało wprawdzie ogłosić w 1798 r. bankructwo, ale huta zdołała się utrzymać jako część dóbr S.
Do najważniejszych decyzji S. należało utworzenie dwóch stowarzyszeń hutniczych: “Unii Murányskiej” (1808) i “Koalicji Rimańskiej” (1810) w województwie Gömör. Celem tych towarzystw było podnoszenie produkcji żelaza i stali poprzez koncentrację i innowacje techniczne. Jako główny akcjonariusz obu stowarzyszeń i przewodniczący “Koalicji Rimańskiej” S. w znacznym stopniu oddziaływał na ich politykę.
S. istotnie przyczynił się do modernizacji słowacko-węgierskiego przemysłu żelaznego pod koniec XVIII i w początkach XIX w. poprzez budowę pieców przepływowych w miejsce pieców bezskrzynnych, jak również założenie obu ww. stowarzyszeń, które w 1852 r. zjednoczyły się w Towarzystwo Zakładów Żelaznych “Rimamurány”, a od 1881 r. funkcjonowały jako spółka akcyjna zakładów żelaznych “Rimamurány-Saolgo-Tarjan”.
O działalności S. przypomina żeliwny pomnik w Rimavském Brezovie - siedzibie przedsiębiorstwa.