SLIVNIK, Jože
* 31. 1. 1930, Radovljica, Słowenia
† 3. 2. 1983, Lublana, Słowenia
Chemik
S. studiował chemię na Wydziale Filozoficznym w Lublanie, gdzie w 1955 r. uzyskał dyplom, a w 1965 r. obronił doktorat na podstawie pracy z zakresu fluorochemii. Już w 1958 r. objął kierownictwo specjalistycznego laboratorium fluorochemicznego w instytucie nazwanym później imieniem Jožefa Stefana (→Stefan). W 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1974 r. zwyczajnym.
Największe sukcesy odniósł w dziedzinie chemii gazów szlachetnych. W 1962 r. w jego laboratorium wyprodukowano pierwsze syntetyczne związku ksenonu. Równocześnie z budową pierwszej słoweńskiej elektrowni jądrowej Krško i otwarciem kopalni uranu Žirovski Vrh S. poświecił się technologii elementów radioaktywnych i opracował do roku 1965 wraz ze swoimi słoweńskimi współpracownikami, a także z pomocą fachowców i mecenasów z USA i z IAEA (Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej) półprzemysłową metodę pozyskiwania uranu z rudy uranowej, a także ekologiczną metodę zamkniętego obiegu wody użytkowej - innowacje, które w następnych latach zostały przejęte również przez zagranicę. Dalszy rozwój prowadził S. ku chemii ekologicznej i tym samym powodował poważne konflikty sumienia. W chemii siarczanów i fluorków opracował technologię ich przetwarzania w materiały nieszkodliwe dla środowiska aż do poziomu przemysłowego. Niestety nie dało się przewidzieć, jakie skutki dla środowiska będzie miało przetwarzanie rud uranu w Žirovski Vrh. Do kłopotów zawodowych doszły jeszcze problemy zdrowotne. W końcu S. popełnił samobójstwo w wieku lat 53.
