PLEMELJ, Josip

Po maturze uzyskanej w gimnazjum w Lublanie studiował od 1894 r. matematykę, fizykę i astronomię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. Studia ukończył w 1898 r. pisząc rozprawę z zakresu równań różniczkowych. Równania różniczkowe oraz całkowe jak również teoria potencjałów i teoria funkcyjna stanowiły i później główne kręgi jego zainteresowań.
Po krótkich pobytach w Berlinie i w Getyndze celem uzupełnienia wiedzy rozpoczął w 1902 r. pracę na Uniwersytecie Wiedeńskim w charakterze „Privatdozenta”. W 1906 r. przeszedł jako asystent do Wyższej Szkoły Technicznej w Wiedniu, a w następnym roku Uniwersytet w Czerniowcach powołał go na profesora nadzwyczajnego, a po roku na zwyczajnego. W 1908 r. P. opublikował samodzielne rozwiązanie problemu Riemanna; w tym celu opracował tzw. „formuły Plemelja”, którymi posłużył się do uzasadnienia teorii osobliwych równań całkowych W 1911 r. opublikował swoją najważniejszą pracę o równaniach całkowych (“Potentialtheoretische Untersuchungen”), za którą otrzymał w Lipsku nagrodę Towarzystwa Naukowego Księcia Jablonskiego.
W następnych latach P. poświęcił się głównie nauczaniu. W czasie I wojny światowej miał opinię niepewnego politycznie, w 1917 r. został przymusowo przesiedlony na Morawy, ale został przyjęty przez przyjaciół w Wiedniu. Po zakończeniu wojny powrócił do Veldes i otrzymał mianowanie na profesora matematyki na nowo tworzonym uniwersytecie w Lublanie. Na stanowisku tym pozostał do przejścia na emeryturę w roku 1957. W roku 1919/20 koledzy wybrali go na pierwszego rektora. P. był członkiem Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk, a od 1938 r. członkiem Słoweńskiej Akademii Nauk i Sztuk. W 1957 r. został wybrany przez Bawarską Akademię Nauk w Monachium na członka-korespondenta.