HARDTMUTH, Joseph

H., urodzony jako czwarte z ogółem ośmiorga dzieci mistrza stolarskiego Antona i dorastający w nader prostych warunkach, pomimo braków w wykształceniu, a za to dzięki talentowi rysownika, chęci do eksperymentowania i talentowi wynalazczemu zrobił w swym życiu wzorcową karierę zakończoną pozycją wielkiego przemysłowca.
Po ukończeniu nauki murarki podążył za swym mistrzem, a równocześnie ze strony matki wujem, do Wiednia, gdzie ten był na służbie u księcia Aloisa Liechtensteina. Po śmierci wuja jego stanowisko mistrza budowlanego księcia Liechtensteina i kierownika budów przeszło na H., który m.in. wykonał szkic fasady zburzonego później pałacu Liechtensteinów przy Herrengasse w Wiedniu.
Eksperymenty z gliną doprowadziły go do odkrycia niedrogiego fajansu wiedeńskiego, na produkcję którego otrzymał patent w 1798 r. Po wybudowaniu fabryki fajansu w Wiedniu w roku 1790 H. oddał się dalszym doświadczeniom, w efekcie których powstał najważniejszy jego wynalazek: tania metoda produkcji rdzeni do ołówków.
W odróżnieniu od używanych wcześniej rdzeni z samego grafitu bądź z mieszanki grafitu z siarką albo antymonem, H. zastosował mieszankę grafitu z gliną. Rzadka mieszanka grafitu i gliny była przeciskana przez formę cylindryczną, tak powstała nitka była następnie przycinana na dowolną długość, suszona, a potem wypalana bez dostępu powietrza. H. odkrył też, że w zależności od proporcji grafitu i gliny można uzyskać różne stopnie twardości. Zaletą tej nowej metody była równomierna twardość całego rdzenia oraz - w stosunku do najczęściej wówczas używanych rdzeni ołówkowych z Anglii - koszt niższy o ponad 90%, ponieważ H. używał łomu grafitowego z Czech, był niezależny od drogiego grafitu z angielskiego importu.
Po nadaniu w 1804 r. patentu na produkcję fabryczną takich ołówków, produkt H. szybko stał się dzięki swej jakości i niskiej cenie hitem handlowym w Austrii i za granicą. Już 25 lat później, w roku 1829, miała fabryka na swym koncie obroty roczne na ponad dwa miliony ołówków - sukces handlowy, którego H. nie dane jednak było dożyć.
Po śmierci H. w 1816 r. firmę prowadziła wdowa po nim, Elisabeth oraz jego synowie Ludwig H. (1800-1861) i Carl von H. (1804-1881; austriacki tytuł szlachecki nadany w 1873). W 1874 r. firmę przeniesiono do Czeskich Budziejowic. Jego wuj Franz von H. (1832-1896) kontynuował dzieło i w 1889 r. opracował słynny ołówek „Koh-i-noor” w 17 stopniach twardości. H. był od 1793 r. żonaty z Elisabeth, de domo Kissler, primo voto Marchand (1762-1828).
Ponadto uzyskał patenty na następujące produkty - 1808: produkcja czarnego tuszu; 1810: elastyczna tablica do pisania (z kartonu z powłoką przypominającą łupki), a także sztuczny pumeks i sztuczną żółć antymonową.