HRABÁK, Josef
* 13. 4. 1833, Siré k. Rokycany, Czechy
† 15. 7. 1921, Příbram, Czechy
Inżynier, Górnik
H. studiował w latach 1853-1857 na Akademii Górniczej w Bańskiej Szczawnicy, a po studiach znalazł swą pierwszą posadę jako praktykant górniczy w tamtejszej dyrekcji kopalń państwowych. W 1861 r. przeszedł do pracy jako naczelny inżynier w Towarzystwie Kopalń Miedzi i Hutnictwa w Tergov w Chorwacji, ale już w 1862 r. był asystentem, a w 1864 r. docentem Akademii Górniczej w Leoben. Rok później przeprowadził się do Příbramu, gdzie najpierw pracował w kopalnictwie państwowym, a w latach 1867-1899 w tamtejszej Akademii Górniczej jako profesor zwyczajny górnictwa i kopalnictwa.
W uznaniu zasług dla czeskiego górnictwa Akademia Górnicza w Příbramie przyznała mu w 1907 r. doktorat honoris causa jako pierwszemu w monarchii austro-węgierskiej. Jego dorobek naukowy i literacki z lat 1864-1909 obejmuje ponad 50 tytułów, w których opublikował wyniki swoich badań w zakresie budowy maszyn górniczych, zwłaszcza parowych. Jego liczne podręczniki pomiaru wielkości i osiągów maszyn parowych ukazywały się w wielu nakładach i znane były powszechnie również w Niemczech, Szwecji i Rosji. Jego książka z 1902 r. o linach stalowych ukazała się też po angielsku i francusku, a w 1936 r. po rosyjsku. Przyczynki H. o głębokości prac górniczych do 2000 m wywołały dyskusje na całym świecie.
Ściśle związane z tą literaturą techniczną były też prace terminologiczne H. W wyniku swoich badań wydał słownik górniczy, a później metalurgiczny. Niezakończony pozostał natomiast zaplanowany na sześć tomów „Terminologiczny Słownik Techniczny”. W późniejszych latach życia H. zajmował się także historią górnictwa i hutnictwa w Czechach.
