RADINGER, Johann von

R. był synem kupca. Studia odbył w Instytucie Politechnicznym u Adama von Burga i jeszcze przed ich ukończeniem (1863) został jego asystentem. W czasie studiów odbywał praktykę w fabryce maszyn grafa Salma w Blansku i w fabryce maszyn Cail & Derosne w Paryżu, a także przedsięwziął dalsze podróże studyjne. W roku 1866/67 pracował nad zleceniami zbrojeniowymi dla fabryki maszyn H. D. Schmid w Wiedniu. W 1867 r. został prowizorycznym, a w 1869 r. pełnym adiunktem (konstruktorem) u Grimusa von Grimburga w jego nowo powstałej Katedrze Budowy Maszyn, a wreszcie w 1879 r. profesorem budowy maszyn w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. W latach 1881-1885 był tam dziekanem Wydziału Budowy Maszyn, a w 1891 r. został rektorem.
R. zrewolucjonizował budowę maszyn, ponieważ nauczał prawidłowej dynamiki części maszyn, tzn. oddziaływania ich sił masowych. Wykształcił również własne metody, przede wszystkim graficzne. To umożliwiło nie tylko precyzyjne obliczenia koła zamachowego w maszynach tłokowych, ale także konstrukcję maszyn szybkobieżnych zajmujących jak najmniejszą powierzchnię, ale mających jak największą wydajność. Był to jeden z warunków elektryfikacji rozpoczynającej się w ostatnich dziesięcioleciach XIX w., jako że turbinę parową do napędu generatorów wynaleziono dopiero z końcem stulecia, a także jeden z warunków skonstruowania silników do napędu pojazdów lądowych i powietrznych. R. nie poświęcił się jednak maszynom szybkobieżnym, lecz był, podobnie jak jego nauczyciel Burg, komisarzem kontroli kotłów parowych i przeprowadzał planowanie i organizowanie niezliczonych przedsiębiorstw przemysłowych w Austro-Węgrzech. Jako nauczyciel akademicki wykładał w sposób bardzo zapadający w pamięć, klarowny i pełen siły wyrazu, a dodatkowo wsparty nadzwyczajnym kunsztem rysowniczym, przy czym uważał, że estetyka obiektu technicznego wynika z celowości ukształtowania formy rysunku.
Poza teoretyczną, naukową i praktyczną działalnością inżynieryjną pełnił też funkcję oficjalnego sprawozdawcy Austrii na wystawach światowych w Paryżu (1867), Wiedniu (1873) i w Filadelfii (1876). W 1892 r. kierował budową drukarni dworskiej i państwowej oraz planowaniem i urządzeniem głównej mennicy, za co został nobilitowany. W 1892 r. otrzymał tytuł radcy dworu; w latach 1895-1897 był prezesem Austriackiego Związku Inżynierów i Architektów oraz członkiem-korespondentem Akademii Nauk w Wiedniu.