ŁUKASIEWICZ, Ignacy

W latach 1832-1836 uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie. Z powodu śmierci ojca i trudnej sytuacji finansowej przerywa naukę w gimnazjum i rozpoczyna pracę, jako praktykant farmacji w Łańcucie. W roku 1840 zdaje egzamin na pracownika aptekarskiego. Od roku 1848 rozpoczyna pracę w jednej z najlepszych i największych aptek Galicji – aptece Piotra Mikolascha, gdzie w 1850r. napisał Manuscript podręczny almanach farmaceutyczny. Po roku 1850 rozpoczyna studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1952r. przeniósł się na Uniwersytet Wiedeński, tam też jeszcze w tym samym roku uzyskał tytuł magistra farmacji. Po zakończeniu studiów powrócił do pracy w aptece Mikolasch, gdzie wraz z J. Zehem rozpoczęli destylację ropy naftowej z zamiarem uzyskania nowego medykamentu. W trakcie tych badań udało się w 1952r. otrzymać naftę. Była to pierwsza metodyczna destylacja ropy naftowej na świecie. W 1953r. już samodzielnie Łukasiewicz skonstruował pierwszą prototypową cylindryczną lampę gazową. Jeszcze przed rokiem 1956 wraz z Mikołajem Fedorowiczem założyli pierwszą na świecie destylarnię ropy w Siarach. Łukasiewicz założył pierwszą w świecie kopalnię ropy naftowej w Bóbrce. Następnie po utworzeniu spółki z K. Klobass, kęckim i T. Trzecieńskim założyli najnowocześniejszą i najlepiej zarządzaną w Galicji kopalnię ropy w majątku Charkówka Leśna, będąc równocześnie szkołą kadr górnictwa naftowego. Łukasiewicz został dyrektorem tej kopalni i tę posadę pełnił do śmierci. Był również współzałożycielem kilku kopalń w okolicach Gorlic i Krosna. Łukasiewicz dbał nie tylko o technologiczną stronę wydobycia, ale troską obejmował równocześnie należyty zbyt swoich produktów, dlatego wystawiał je na wystawach w Jaśle (1858r), Wiedniu (1873r) i Lwowie (1877r.) otrzymując wiele nagród i wyróżnienie. Zaangażował się niemal całkowicie w powstanie polskiego przemysłu naftowego. Od 1880r. stanął na czele Krajowego Towarzystwa Naftowego dla Opieki i Rozwoju Przemysłu i Górnictwa Naftowego. Działania społeczne Łukasiewicza w znacznym stopniu przyczyniły się do powstania pierwszego polskiego czasopisma naftowego pt.” Górnik”. W latach 1877- 1881 był posłem do sejmu krajowego, który z jego inicjatywy uchwalił kilka ustaw promujących rozwój przemysłu naftowego. Prowadził również działalność filantropijną między innymi ufundował szkołępubliczną w Charkce. Przyczynił się do budowy wielu szkół, ochronek, łaźni, dróg itd. Za działalność społeczną i charytatywną otrzymał szambelan papieski, złoty medal od przemysłu naftowego i galicyjskiego galicyjskiego 25-lecie zapalenia pierwszej lampy naftowej, austriacki Order żelaznej Korony i papieski Order św. Grzegorza. Był honorowym członkiem: Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich, Towarzystwa Aptekarzy we Lwowie, Krajowego Towarzystwa Naftowego, Towarzystwa Tatrzańskiego Tatrzańskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Miasta Krosno i Jasło nadały mu honorowe obywatelstwo.