SIGL, Georg

Swoje wykształcenie techniczne S. pobierał od dwunastego roku życia w warsztacie ślusarskim swojej zamężnej siostry. W 1828 r. wyruszył na wędrówkę do Szwajcarii, Bawarii i Wirtembergii (Zakłady Żelazne Wasseralfingen). W 1832 r. powrócił do Wiednia i dostał pracę w fabryce maszyn Helbig i Müller, gdzie w krótkim czasie nauczył się produkcji typograficznych maszyn płaskich i pras drukarskich. W 1837 r. fabrykant maszyn Christian Wilhelm Dingler zatrudnił go jako “udziałowego” mistrza głównego w swoim zakładzie w Zweibrücken (Niemcy) jako doglądającego produkcji maszyn płaskich. Od 1840 r. S. pracował jako “Mechanicus” w Berlinie, gdzie w 1844 r. sam dorobił się niewielkiej fabryki maszyn, która pozostawała w posiadaniu rodziny do roku 1899.
W 1846 r. S. powrócił do Wiednia i założył niewielki warsztat, który wkrótce mógł powiększyć po przeniesieniu do dawnego pałacu Puthona na Althanplatz. Przez szczęśliwe zrządzenie losu S. odniósł korzyść z zawirowań rewolucyjnych 1848 roku, gdy spłonęłą fabryka maszyn Speckera “Maschinenfabrik am Tabor”, a fabrykę lokomotyw Williama Norrisa z Filadelfii przekształcono w lazaret wojskowy. S. wykupił tę fabrykę lokomotyw na Michelbeuerngrund i wyposażył ją w nadające się jeszcze do użytku maszyny i przekładnie z fabryki Speckera. W tym to kompleksie budynków, w którym będzie się później mieścić Muzeum Technologii Rzemiosł, zaczął od 1851 r. produkować obrabiarki, maszyny papiernicze, rolnicze i parowe oraz prasy mennicze, mechanizmy młyńskie i napędowe, prasy olejowe, kotły parowe, tendry, tarcze obrotowe, pompy tłokowe i rotacyjne, a także mosty. Jego typograficzne maszyny płaskie cieszyły się opinią wyjątkowo wydajnych.S. dostarczał wielkie maszyny parowe do zakładów zaopatrzenia w wodę w Trieście, Wiedniu, Florencji, Szybeniku i Idriji. Budował ponadto jednocylindrowe parowe okrętowe maszyny i koła łopatkowe Morgana z automatycznie przestawialnymi łopatkami przeznaczone do rejsów na Dunaju, a także okrętowe silniki sprzężone dla kanonierek i parowców osobowych oraz torpedy z zapalnikami systemu Siegfrieda Marcusa (→Marcus) dla marynarki wojennej.
Pierwszą lokomotywę (do pociągu towarowego) S. zbudował w 1856 r. w Wiedniu. Nosiła ona znaczącą dla niego nazwę “Gutenberg” i nie była budowana na niczyje zamówienie. Gdy S. w roku 1870 wypuścił tysięczną lokomotywę, wyprodukował równocześnie też tysięczną maszynę płaską. Ale lokomotywy budował nie tylko w Wiedniu. W 1861 r. wydzierżawił, a później wykupił niegdysiejszą fabrykę lokomotyw Günthera, wtedy już należącą do Creditanstalt w Wiener Neustadt. Również i ta fabryka nie produkowała wyłącznie lokomotyw, ale też różne inne wyroby maszynowe. W grudniu 1874 r. S. wypuścił już dwutysięczną lokomotywę. Przedsiębiorstwo istniało w Wiener Neustadt do 1930 r., choć od czasu krachu giełdowego w 1873 r. funkcjonowało jako spółka akcyjna. W 1910 r. wyprodukowana została pięciotysięczna lokomotywa.
S., “austriacki Krupp”, stworzył kombinat przemysłowy, który poczynając od produkcji surówki żelaznej i wydobycia węgla aż po budowę najrozmaitszych maszyn i lokomotyw miał wszelkie cechy wielkiego, ustrukturyzowanego pionowo koncernu. W okresie swojej największej ekspansji około roku 1872/73 zakłady S. obejmowały fabrykę maszyn w Berlinie (170 robotników), fabrykę maszyn w Wiedniu (1800 robotników), fabrykę lokomotyw w Wiener Neustadt (2800 robotników), zakłady żelazne w Pitten (130 robotników), fabrykę kos w Rettenegg (30 robotników), kopalnię węgla w Szapar (70 robotników), a także silos i magazyny w Budapeszcie (25 robotników). Budowa maszyn i lokomotyw w fabrykach S. nosiła cechy metody konstrukcyjnej wykładanej przez Rudolfa Grimusa w wiedeńskim Instytucie Politechnicznym.