SVAJCZER, Gabriel
( Mikuláš)
* 11. 6. 1784, Koszyce, Słowacja
† 4. 8.1845, Baia Mare , Rumunia
Inżynier górnictwa
Po ukończeniu gimnazjum S. został zatrudniony w 1802 r. jako praktykant w urzędzie nadinspektora. Po rocznej praktyce studiował w latach 1802-1804 w Akademii Górniczej w Bańskiej Szczawnicy, a potem odbył podróże studyjne przez rewiry górnicze w całej monarchii austro-węgierskiej.
W 1807 r. władze wiedeńskie mianowały go na stanowisko mierniczego kopalnianego w głównym sądzie górniczym w Smolníku. Ze starych dokumentów rodzinnych S. wiedział o istnieniu opuszczonych szybów na państwowych terenach w miejscowości Zlatá Idka i zdołał uzyskać na nie prawo do poszukiwań górniczych. Po dziewięciu latach prac udało się wykazać zasoby 30 000 ton srebra, antymonu i rudy. W 1818 r. zlecono mu jako inspektorowi naczelnemu i sędziemu górniczemu kierownictwo kopalni i mennicy w Baia Mareandt. Następny krok w karierze nastąpił w 1834 r. wraz z mianowaniem go na grafa Głównej Izby Górniczej Dolnych Węgier w Bańskiej Szczawnicy. W związku z pełnieniem tej funkcji władze wiedeńskie zwróciły się do S. w sprawie opracowania nowego prawa górniczego dla Węgier. W rok później musiał przejść na emeryturę.
Wieloletnia praca w służbie państwowej zapewniła S. opinię znaczącego innowatora górnictwa w Zlatej Idce, Transylwanii i środkowej Słowacji. Zlecił wykonanie wielu sztolni rudy oraz budowę zakładów obróbki rudy, zakładu produkcji lin stalowych oraz walcowni w Podbrezovej. Jako dyrektor Akademii Górnictwa i Leśnictwa wspierał nauki górnicze oraz kształcenie młodej kadry, a także dbał o tworzenie wzorcowych zakładów map mierniczych. Swoje doświadczenie S. oddał do dyspozycji również rosyjskiemu carowi Mikołajowi. Już w młodości S. wyniesiony został przez cesarza Franciszka I do stanu szlacheckiego.