SEIDL, Ferdo

S. uczęszczał do gimnazjum w rodzinnym mieście, a w latach 1874-1880 studiował przedmioty przyrodnicze na Uniwersytecie w Grazu. Zawodowo czynny był od 1882 do 1887 r. jako nauczyciel szkoły ludowej w Kršku, od 1887 do 1915 jako nauczyciel szkoły realnej w Gorycji, a po przejściu na emeryturę jeszcze kilka lat w Novo Mesto. Propozycję objęcia w 1919 r. Katedry Geologii w nowo powstałym Uniwersytecie w Lublanie musiał odrzucić z powodu złego stanu zdrowia.
W czasie wolnym S. zajmował się intensywnie problemami meteorologii, geologii i sejsmologii. Z uwagą spotkała się jego rozprawa o spadku temperatur na wysokościach, np. podczas wiania wiatrów bora i fen, jak również jego syntetyzujące studium o klimacie Krainy „Das Klima von Krain” (1902).
Wraz z Albinem Belarem (→Belar) badał trzęsienie ziemi z 1895 r., które spowodowało znaczne straty w Lublanie, po czym dostarczył szczegółowe sprawozdania odnośnej komisji Akademii Nauk w Wiedniu. Po tym wydarzeniu zbierał dane i informacje z literatury odnoszące się do wszystkich zjawisk sejsmicznych w Słowenii w drugiej połowie XIX w. i sporządził odpowiedni ich przegląd. Jego teza o związku między czynnikami klimatycznymi a trzęsieniem ziemi, opublikowana w 1895 r., spotkała się z wielkim zainteresowaniem.
Poprzez sejsmologię S. doszedł do geologii, która w czasach jego studiów w Wiedniu nie dysponowała jeszcze ani jedną własną katedrą. W 1919 r., przy ustalaniu granicy pomiędzy Włochami a nowo powstającym Królestwem Serbii, Chorwacji i Słowenii wykorzystywał wskaźniki geologiczne. W pracy swej wykorzystywał kombinacje czynników meteorologicznych, geologicznych i spraw aktualnych, pokazując tym samym znaczenie podejścia interdyscyplinarnego, które później miało się stać rzeczą powszednią.