ČECH, Eduard

Č. uczęszczał do gimnazjum w Hradec Králové, a w latach 1912-1914 słuchał wykładów matematyki na Uniwersytecie Karola w Pradze. W 1920 r. uzyskał stopień doktora nauk matematycznych na podstawie pracy „Über das Kurven- und Flächenelement dritter Ordnung”. Dzięki swemu talentowi matematycznemu zajął się różniczkowymi właściwościami rzutowymi figur geometrycznych. Był wówczas pod wrażeniem prac G. Fubiniego. W roku 1921/22 uzyskał stypendium, które pozwoliło mu studiować u Fubiniego w Turynie. Rezultatem współpracy obu uczonych były prace: „Geometria projettiva differenziale” i „Introduction à la géometrie projective différentialle des surfaces”. W 1922 r. Č. habilitował się na Uniwersytecie Karola na podstawie pracy z zakresu geometrii różniczkowej. Już rok później otrzymał stanowisko profesora matematyki na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Masaryka w Brnie, gdzie wykładał analizę matematyczną i algebrę.
Zainspirowany przez matematyków polskich zgrupowanych wokół pisma „Fundamenta Mathematicae” Č. zainteresował się w 1928 r. topologią. Dzięki swym pracom z lat 1931-1932 poświęconym ogólnej teorii homologii w dowolnych przestrzeniach i ogólnej teorii wielopostaciowości oraz zasadzie dualności wszedł do grupy wiodących znawców topologii kombinatorycznej. W czasie specjalistycznej konferencji we wrześniu 1935 r. w Moskwie otrzymał zaproszenie na wykłady do Institute for Advanced Study w Princeton (USA). Powróciwszy do Brna założył w 1936 r. wśród młodych matematyków seminarium topologiczne, w którym w oparciu o prace P. S. Alexandrova i P. Urysohna dyskutowano rozmaite kwestie matematyczne i w ciągu trzech lat opublikowano 26 prac naukowych. Seminarium to istniało do chwili zamknięcia czeskich szkół wyższych po agresji niemieckiej w 1939 r. Zastosowanie zdefiniowanego przez Tichonova (1930) nowego typu przestrzeni topologicznych, które później P. S. Alexandrov nazwał bikompaktową powierzchnią regularnej przestrzeni, a J. Kelley „powierzchnią kompaktową S-Cecha”, stało się w interpretacji Č. jednym z bardzo ważnych narzędzi topologii ogólnej oraz niektórych zakresów analizy funkcjonalnej.
Równocześnie Č. troszczył się o poprawę nauczania matematyki elementarnej w szkołach średnich i począwszy od 1938 r. organizował w Brnie seminaria dla nauczycieli szkół średnich. Rezultatem tych starań był zestaw podręczników do matematyki, które po wojnie wydano pod jego redakcją. W 1945 r. Č. przeszedł na Wydział Przyrodniczy Uniwersytetu Karola w Pradze. To jego aktywności zawdzięcza się utworzenie Instytutu Matematycznego Czechosłowackiej Akademii Nauk (1952), a później Instytutu Matematycznego Uniwersytetu Karola w Pradze.
W topologii Č. zajmował się obok teorii przestrzeni topologicznych także teorią wymiaru przestrzeni kompaktowych. W topologii kombinatorycznej zajmował się głównie homologiami i ogólnymi wielopostaciowościami. W latach 1921-1930 współtworzył wespół z Fubinim różniczkową geometrię rzutową. W tym czasie oddawał się głównie kwestii wielopostaciowości, studiom nad odpowiedniościami i systematycznemu wykorzystaniu dualności w przestrzeniach rzutowych. Wiele uwagi poświęcał problematyce przystawania prostych odgrywających wiodącą rolę w teorii kongruencji. Rozmaicie oceniane są dalsze jego prace poświęcone związkom pomiędzy klasami różniczkowymi punktów na krzywej oraz przypisanym do nich obiektom.