CASTIGLIONI, Camillo

C., syn rabina, wykształcenie zdobył w kantorze wymiany walut. Jeszcze przed I wojną światową przeprowadził się do Wiednia; był m.in. doradcą Banku Angielsko-Austriackiego, a w 1904 r. został dyrektorem zakładów Semperit. W rezultacie zakupu większych pakietów akcyjnych, w czasie wojny uzyskał poprzez Bank Depozytowy wpływ na tak znane przedsiębiorstwa jak Austriaische Daimler Motoren AG i Puchwerke AG, Brown-Boveri-Werke, Felten & Guilleaume AG, Leykam-Josefsthal AG, Schoeller-Werke oraz Feinstahlwerke Traisen. Poprzez Banca Commerciale Italiana w Mediolanie grupa C. odegrała istotną rolę w Towarzystwie Edisona w Mediolanie, turyńskich zakładach Fiata oraz w włoskiej firmie zajmującej się przemysłem drzewnym Feltrinelli. Zyski zdobyte w czasie wojny, a głównie na powojennej inflacji, pozwoliły C. na rozszerzenie strefy wpływów daleko poza włoskie i austriackie przedsiębiorstwa przemysłowe, sięgając koncernów w Niemczech, na Węgrzech, w Królestwie Jugosławii, w Rumunii, Czechosłowacji i w Polsce.
W Austrii w czasie inflacji C. odegrał rolę wpływowego mecenasa sztuki. Dla Maxa Reinhardta kupił i odnowił teatr w wiedeńskim Josephstadt oraz oddał do dyspozycji reżysera znaczne sumy na potrzeby Festiwalu w Salzburgu.
Podczas planowanego zakupu styryjskiej spółki Wasserkraft- und Elektrizitäts-AG w 1923 r. musiał pod wpływem opinii społecznej zadowolić się 50%. Na jesieni tego roku Karl Kraus w swym czasopiśmie „Fackel” postawił pod pręgierzem tego potężnego spekulanta będącego u szczytu możliwości i wpływów, przedstawiając go jako rekina finansjery. C. ostatecznie rok później pogrążył się na swych wielorakich spekulacjach, po upadku przedsiębiorstwa Franca, kiedy to Rotschildowie udaremnili spodziewaną dewaluację. C. sprzedał wszystkie dzieła sztuki zgromadzone w wiedeńskim Palais Kinsky, swoje akcje austriackie i po procesie karnym wytoczonym mu jako prezydentowi Banku Depozytowego (a wstrzymanym po czterech miesiącach) przeniósł się do Berlina. W Niemczech związany był od 1921 r. szczególną przyjaźnią z Hugonem Stinnesem, który wówczas nabył od zakładów Fiata 200 000 akcji spółki górniczej Alpine i umieścił je razem z 50 000 akcji C. w szwajcarskiej Promontana. Jednakże w 1924 r. Stinnes zmarł, a dwa lata później nowo powstałe Zjednoczone Zakłady Stalowe przejęły Alpine. W końcu lat 20-tych XX w. C. był w posiadaniu większości akcji Bayerische Motoren Werske (BMW) i daremnie zabiegał o koncentrację niemieckiego przemysłu samochodowego. W 1934 r. C. opuścił narodowo-socjalistyczne Niemcy, wyjechał do USA, gdzie działał jako doradca finansowy dużych banków w zakresie ich interesów europejskich. Po II wojnie światowej, którą C. spędził w Szwajcarii, otrzymał azyl we Włoszech, ale już do śmierci w 1957 r. nie angażował się w sprawy publiczne. Jedynym wyjątkiem było poparcie dla Tito przy braniu pożyczki w Waszyngtonie bezpośrednio po 1945 r.