BARLAI, Béla
(NEUHERTZ od 1904)
* 2. 10. 1870, Mosonszolnok, Węgry
† 20. 11. 1921, Budapeszt, Węgry
Specjalista górnictwa, inżynier hutnictwa
W 1896 r. B. ukończył studia leśnictwa i hutnictwa w Bańskiej Szczawnicy, uzyskując tytuł inżyniera hutnictwa. Praktykę hutniczą odbył w hutach żelaza w Krompachach, Reşiţa i w Cugir (Rumunia). W 1902 r. doktoryzował się w zakresie chemii na Uniwersytecie w Klużu. Od 1901 r. B. kierował Katedrą Hutnictwa w Wyższej Szkole Górnictwa i Leśnictwa w Bańskiej Szczawnicy (od 1904 r. - Akademia), początkowo jako „Professor-Kandidat”, od 1906 r. jako profesor zwyczajny, a od 1916 r. jako profesor zwyczajny I klasy i Główny Radca Górniczy. Ponadto w latach 1912-1914 pełnił funkcję rektora tej uczelni. B. troszczył się przede wszystkim o kształcenie praktyczne oparte na podstawach naukowych. Z jego inicjatywy w Bańskiej Szczawnicy powstało w latach 1906-1908 doświadczalne laboratorium hutnicze. Okres jego działalności w Wyższej Szkole Górnictwa i Leśnictwa wiąże się również ze zwiększonym uwzględnianiem chemii fizycznej i metalografii w hutnictwie. W latach 1904-1911 B. odbywał liczne podróże mające na celu poznanie najważniejszych hut i instytucji naukowych w Europie i USA. Obok studiów techniki i technologii znaczną uwagę poświęcał również problemom ekonomicznym.
B. opracował podręcznik hutnictwa, którego dwa pierwsze tomy ukazały się w Bańskiej Szczawnicy w latach 1909-1912. Długo po śmierci autora jego dzieło służyło jako podręcznik zawodowy dla techników hutnictwa. Wśród prac techniczno-ekonomicznych. B. najistotniejsze jest jego obszerne studium ekonomiczne traktujące o zaopatrzeniu Węgier w rudy żelaza.
