OISTER , Anton (OJSTER)

Mimo iż O. był z zawodu tapeciarzem, pracował jako maszynista na kolei. Pracę tę musiał porzucić wskutek obrażeń po poważnym upadku z pociągu w 1907 r. Na życie znowu zaczął zarabiać kładąc tapety, a równocześnie zajmował się urządzeniami zapewniającymi bezpieczeństwo w ruchu kolejowym, okrętowym i powietrznym.
Na przełomie wieków coraz mocniej interesował się raczkującym dopiero lotnictwem. O. konstruował modele balonów na ogrzane powietrze i statków powietrznych, a także nowoczesne spadochrony ratownicze ‒ zwłaszcza po tym, jak w 1903 r. był naocznym świadkiem śmiertelnego upadku czeskiego artysty balonowo-spadochronowego Jana Plačeka. Dzięki zastosowaniu konstrukcji metalowych udało mu się uzyskać szybsze otwieranie się spadochronu. Z przeznaczeniem dla osób podróżujących balonem skonstruował spadochron, który mógł równocześnie unieść cztery osoby wraz z koszem. Zaprezentował go z sukcesem przed komisją w Fischamend (Austria). Do roku 1914 O. zgłosił 12 patentów.
Następnym logicznym krokiem była konstrukcja niewielkiego spadochronu zapewniającego ratunek w samolocie. Spadochron taki testował na lalkach w Lublanie. Pod koniec I wojny światowej dostał większe zamówienie z armii austro-węgierskiej, po czym wraz z synem Viktorem założył firmę: O. i Syn. Do końca wojny firma wyprodukowała około 500 spadochronów.
Już w 1915 r. O. pracował nad małym spadochronem plecowym w miejsce mechanizmu metalowego. Ponieważ jednak nie opatentował swojego wynalazku, to obecnie za wynalazcę tego typu spadochronu uważany jest Amerykanin Irvin (1919). Po wojnie O. pracował z synem nad spadochronem, który byłby w stanie unieść kabinę uszkodzonego samolotu wraz z pilotem albo nawet bezpiecznie posadzić na ziemi cały samolot. Kiedy synowie wycofali się z firmy, O. powrócił do zawodu tapeciarza i wynalazł oryginalny system samozwijających się rolet.