ERBER(G), Anton
* 21. 10. 1695, Dol bei Lublana , Słowenia
† 3. 10. 1746, Lublana, Słowenia
Fizyk
E. pochodził ze szlachty osiadłej od średniowiecza w Księstwie Krainy w Słowenii. Jego ojciec Janez Danijel E., otrzymawszy tytuł barona kupił zamek Dol pod Lublaną i to tam E. przyszedł na świat 21 października 1695 r. W roku 1713 wstąpił do zakonu jezuitów i studiował w Wiedniu, Leoben i Grazu do ukończenia studiów w 1724 r. Swój majątek w wysokości 20 000 guldenów przekazał na rzecz zakonu jezuitów w Lublanie stając się tym samym ich współzałożycielem. Jako profesor uniwersytecki nauczał w Grazu i w Wiedniu, a w 1744 r. został rektorem kolegium jezuickiego w Lublanie.
Większość pism teologicznych i filozoficznych E. ukazało się już po jego śmierci, tak m.in. jego najważniejsze dzieło “Cursus philosophicus…”, które można uważać za podręcznik fizyki i filozofii. Składa się ono z trzech części: 1. System logiki ogólnej; 2. System fizyki ogólnej; 3. System fizyki szczegółowej. E. równocześnie reprezentował filozofię późnoscholastyczną i zwiastował filozofię humanistyczną. Głównym autorytetem był dla niego Arystoteles, odrzucał jednak Kartezjusza. W pismach swych mówi o obliczaniu odległości gwiazd poprzez paralaksę, wielkości i prędkości gwiazd, o kometach i meteorach, o przypływach i odpływach, trzęsieniach Ziemi, magnetyzmie, elektryczności, błyskawicach i piorunach. Zajmował się teorią ciał i problemem punktów skończenie - i nieskończenie odległych. Metoda jego jest jeszcze w gruncie rzeczy scholastyczna. Stawia problem, wyjaśnia pojęcia, buduje tezę i dyskutuje ją.
