RIEDLER, Alois

R., urodzony jako syn bielarza artystycznego, studiował budowę maszyn w Grazu. Pierwszą jego posadą było stanowisko asystenta w Niemieckiej Wyższej Szkole Technicznej w Brnie, a następnie w Wiedniu (1875) stanowisko konstruktora w Katedrze Budowy Maszyn. W 1880 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego w Wyższej Szkole Technicznej w Monachium, a w 1883 r. profesora zwyczajnego w Wyższej Szkole Technicznej w Akwizgranie.
Swoją uniwersytecką ojczyznę znalazł R. w okresie lat 1888-1921 w Technicznej Szkole Wyższej w Berlinie-Charlottenburgu. Tam R. stworzył w 1895 r. pierwsze laboratorium budowy maszyn, napisał fundamentalne dzieło o rysunku technicznym maszyn i poza wieloma innymi dziedzinami zajął się szczególnie szybkobieżnymi pompami i dmuchawami, które jako pierwszy zaopatrzył w wentyle sterowane. Podobnie jak Johann von →Radinger, tak i R. propagował wprowadzanie maszyn szybkobieżnych celem osiągnięcia wyższej rentowności. Ponadto dogłębnie zajął się też maszynami górniczymi i wywarł trwały wpływ na rozwój turbin parowych.
R. istotnie wspierał praktyczne kształcenie w technicznych szkołach wyższych, które miało iść w parze z jak najwyższym poziomem naukowym. Miał swój udział we wprowadzeniu tytułu “inżynier dyplomowany” i prawa promocji w technicznych szkołach wyższych. W 1899 r. cesarz Wilhelm nadał prawo promocji Technicznej Szkole Wyższej w Charlottenburgu. Ówczesny rektor R. zaliczał się do najściślejszego kręgu przyjaciół cesarza. Tajny radca R. i dożywotni członek pruskiego domu panującego był honorowym senatorem i doktorem honorowym wielu niemieckich szkół wyższych, kawalerem medalu “Grashof-Gedenkmünze” Związku Inżynierów Niemieckich, a od roku 1900 także członkiem-korespondentem Austriackiego Związku Inżynierów i Architektów.