COLLMANN, Alfred

C. był synem właściciela odlewni żeliwa. Ukończył szkołę realną w Wiedniu i w latach 1867-1871 studiował w Szkole Budowy Maszyn Instytutu Politechnicznego w Wiedniu pod kierunkiem Grimusa von Grimburga i jego adiunkta Johanna von Radingera (→Radinger). Od 1871 r. pracował przez dwa lata na stanowisku konstruktora w fabryce maszyn Decker & Co w Cannstadt. W 1873 przeszedł na stanowisko inżyniera-technologa i konstruktora u Jakoba Rietera w Föß pod Winterthur, gdzie do 1877 r. parał się budową turbin wodnych. Wreszcie objął stanowisko konstruktora w „Baienthaler Maschinenfabrik” w Baienthal pod Kolonią nad Renem.
Już w 1877 r. C. rozwinął pomysł wpuszczania i wypuszczania pary w cylindrach maszyny parowej poprzez wymuszony ruch wentyli dwugniazdowych. W tamtym czasie tendencja szła już w zainicjowanym przez Radingera kierunku wyższych prędkości obrotowych i osiągów. „Stary rozrząd Collmana” z dźwignią biegunową z 1878 r. odpowiadał tym wymogom, toteż mimo dość dużego opornika nastawnikowego, który można było ustawić za pomocą dużych regulatorów Watta, w okresie objętym działaniem patentu był ponad 2000 razy wykorzystany przez rozmaite fabryki maszyn, a to dzięki swej niezawodności przewyższającej ówczesne stawidła Corlissa czy Sulzera. Na wystawie światowej w Paryżu rozrząd ów był podziwiany przez wszystkich specjalistów i przyniósł C. wstęgę Legii Honorowej.
C. stale poprawiał swoje rozrządy (patenty z roku 1891, 1892, 1893 i 1895). W 1901 r. z okazji wypuszczenia tysięcznej maszyny parowej z „nowym rozrządem Collmanna” można już było opublikować sprawozdanie o sukcesach wszystkich fabryk adaptujących patenty na rozrząd C. pt. „Bericht über die Erfolge aller die C.-Steuerungs-Patente ausbauenden Maschinenfabriken”. Trzy spośród wymienionych tam fabryk otrzymały na paryskiej wystawie światowej w 1900 r. Grand Prix. Parowe maszyny tłokowe wyposażono łącznie w milion KM (koni mechanicznych) z rozrządem C.
W latach 1880-1884 C. przebywał w Anglii, by w końcu - jako niezależny inżynier – osiedlić się w rodzinnym Wiedniu.
Znaczenie C. polega na tym, że przez dziesięciolecia potrafił znacznie podnosić skuteczność parowych maszyn tłokowych jako urządzeń napędowych dla przemysłu, aż do momentu gdy turbina parowa zainicjowała nową erę. Techniczna Szkoła Wyższa w Wiedniu przyznała mu w 1931 r. prawo posługiwania się tytułem doktora honoris causa.